صلح بزرگ‌ترین نعمتی است که پروردگار عالمیان (ج) نصیب بندگان خود می‌سازد. خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: وَالصُّلحُ خَیْرٌ (سورهٔ نسأ، آیهٔ مبارکهٔ ۱۲۸) امروز که از قضای روزگار طالبان سکان حکومتداری افغانستان را به گونهٔ دیفکتو در دست دارند، مسئولیت تأمین صلح در کشور و حفظ سلامت جسمانی و روانی مردم آن به عهدهٔ آنهاست. طالبان، به ویژه رهبران آن‌ها، باید این مسئولیت را جدی بگیرند و نباید کاری کنند که جنگ و خونریزی را به درازا بکشد و منجر به ضیاع بیشتر حیات و آرامش مردم مظلوم افغانستان گردد. مسئولیت هر خونی که در کشور می‌ریزد، هر پا یا دستی که می‌شکند، هر خانه‌ای که ویران می‌شود، هر مسلمانی که از گــرسنگی یا بیماری علاج پذیر می‌میرد، هر کودکی که پدر را از دست می‌دهد، و هر زنی که به بیوه‌گی سوق داده می‌شود، بدوش طلبان است، زیرا آن‌هایند که به حیث مجریان یک نظام گویا اسلامی، بایستی از وقوع چنین وقایع دل‌خراش جلوگیری کنند. روایت است که حضرت عمر فاروق (رض) روزی در مسجد مکه در سخنرانی‌ای گفت: «اگر پای شتری در شام بشکند، پروردگار از عمر بازخواست کند.» حضرت عمر در مکه بود، ولی مسئولیت شکستن پای شتر در شام را متوجه خود می‌دانست، زیرا او بود که در سمت مجری امور امت، باید راهِ رفت شتر را هموار و مراقبت می‌کرد.
طالبان که مدعی جهاد در راه حق اند، باید جهد به خرج دهند تا بنده‌گان الهی از آن‌ها و از دین حق بیزار و ناراض نشوند. آن‌ها باید به این حکم الهی گردن نهند که لا اِکْراهَ فِی الدّین (سورهٔ بقره، آیهٔ متبرکهٔ ۲۵۶). طالبان که با زور کلاشنکوف به قدرت رسیده‌اند، باید در مسند حکومتداری، هرچه زودتر شیوهٔ ترحم به مردم را بیآموزند، در راه صلح قدم بردارند، از آنانی که خواهان تشدد و پیام‌آور مرگ‌اند دوری جویند، و با مخالفین فکری و سیاسی خود از در مصالحه و گفتگو پیش آیند. طالبان باید ثابت کنند که آن‌ها به اصول دین مقدسی که صلح و سلم و رفاه بشر را در صدر برنامهٔ عمل خود قرار داده است، پابنداند و این اصول والا را در راه رسیدن به اهداف سیاسی گذرای این جهانی معامله و قربانی نمی کنند.
ایمیل دوکتور داود یار : yaksan@aol.com
