هموطنان عزیز و اعضای گرامی کمیتهٔ صلح!
افغانستان کشور عزیز ما دارای تاریخ پر افتخار توأم با فراز و نشیب‌های متعدد بوده است. آغاز و ادامهٔ مبارزات مشروطه‌خواهی بر ضد استبداد، نابرابری، بی‌عدالتی و وابستگی، و تلاش‌های ممتد پیشگامان سیاسی ما در راه استقرار یک نظام سیاسی ملی و مردمی مایهٔ افتخار ما است. این مبارزات که تا امروز ادامه دارند، شجاعت و پای‌مردی مردم ما را در طریق نجات کشور مان از دست عناصر عقبگرا و ایادی اجنبی در سطح جهان به نمایش می‌گذارند. دوام این مبارزات در جهت استقرار یک جامعهٔ عادل و برخوردار از صلح، حق مسلم ما و مردم ماست و هیچ‌کس و هیچ‌قدرتی نمی‌تواند این حق مسلم را از ما بگیرد. کمیتهٔ صلح افغانستان، مدافع و طلایه‌دار مبارزه در راه حفظ، توسعه، و تحقق این حق مسلم است.
هموطنان عزیز!
تاریخ گواه است که در نیم قرن اخیر تحولات در کشور ما توأم با حوادث دل‌خراش و غیرقابل پیش‌بینی زیادی بوده است. باید اذعان داشت که نقش مداخلات بیگانه و کوتاهی‌های رهبران سیاسی ما در حدوث این وقایع ناگوار برجسته بوده است. در نتیجهٔ چنین مداخلات و کوتاهی‌ها، امروز افغانستان بار دیگر در وضع بس نابه‌سامان و خطیری قرار گرفته است. امروز، یک بار دیگر هیولای جنگ، قیمومت، و عقبگرایی بر حیات مردم ما سایه افگنده و دورنمای موجودیت سیاسی آیندهٔ کشور ما را به تیره‌گی کشانیده است.
متأسفانه در جریان تحولات نیم قرن اخیر، افغانستان به میدان جنگ‌های نیابتی قدرت‌های بزرگ جهان و منطقه تبدیل شد، همه زیربناهائی که طی قرن اخیر بالاثر زحمات نیاکان ما بوجود آمده بود بوسیله مداخلات اجانب توسط عُمال داخلی آنها ویران شد، جامعه سنتی‌ای که علیرغم محرومیت‌ها در صلح می زیست، دستخوش حوادث وحشتناک گردید، و سقوط رژیم‌های پوشالی و دست‌نشانده زیان‌های مادی و معنوی غیرقابل‌محاسبه‌ای را بر کشور فقیر و محدود به خشکهٔ ما تحمیل کرد. همچنان در اثر این كشمكش‌ها شرایط فرار سرمایه‌های مادی و معنوی مهیا شد، مخصوصاً نسل جوان به مهاجرت‌های ناخواسته مجبور گردید. هر رژیم دست نشانده تا که توانست برای ازبین‌بردن مخالفین خود به کشتارهای بیرحمانه متوسل شد. این جا، هرچه دربارهٔ این تراژیدی عظیم بشری قلم فرساییم، نخواهیم توانست آلام و خسارت‌های مادی و معنوی ناشی از آنرا به حساب بیاوریم.
خواهران و برادران گرامی!
حکومتی که در سال ۲۰۰۱ میلادی در نتیجهٔ توافقات تحمیلی بن ظهور کرد، متأسفانه از همان آغاز نقص‌هایی داشت که از گذشته به میراث مانده بودند. بدین دلیل این حکومت نتوانست آشتی ملی و صلح پایدار را در کشور ما تأمین کند. این حکومت، پس از سال‌ها اغماض، زورگویی و جنگ، بالاخره در سال ۲۰۱۰ میلادی دستگاهی را تحت عنوان شورای عالی صلح به وجود آورد که یک دستگاه جانبدار بود و تحت قوماندهٔ مستقیم ارگ عمل می‌کرد. این شورای عالی نام‌نهاد صلح تا زمان سقوط کابل در اگست سال ۲۰۲۱ میلادی مصروف حیف و میل منابع مالی دولت و مسافرت‌ها و مذاکرات بی‌نتیجه بود. این شورا با روزگذرانی و ضیاع وقت، هرگز نتوانست ارادهٔ اکثریت مردم کشور را که خواهان صلح بود، تمثیل نماید. این شورا نه به خاطر حرکت جدی در راهِ آوردن صلح، بلکه به منظور تبلیغات و کمایی اقناع خاطر تمویل کنندکان آن بود.
اشرف غنی، رئیس جمهور متقلب و نیمه مجنون، که خود را متفکر دوم جهان معرفی می کرد، جمهوری سه نفره را بنیان گذاشت و سرانجام با بزدلی تمام از ارگ فراری شد و به دامان اجانب جا خوش کرد. او کسی بود که همه رهبران گذشتهٔ افغانستان از احمدشاه تا کرزی را به باد انتقاد می گرفت و برآنچه که خود اشتباهات آنها می‌پنداشت، می‌تاخت و دیوانهوار قهقه سر می داد، در حالی که او خود نمونهٔ کامل خودکامگی و فساد سیاسی بود.
دولت فاسد و دست نشاندهٔ غنی روزمره باعث کشتار صدها فرزند بی‌گناه کشور می گردید. چنانچه او خود، بدون اشاره به تلفات ملکی، در یکی از سخنرانی‌های به اصطلاح اکادیمیک خود اعتراف ورزید که در دوران حکومتداری مملو از فساد او بیشتر از چهل و پنج هزار سرباز اردوی ملی افغانستان جان باخته بودند. غنی که با تقلب گسترده و از قبل طراحی شده به ارگ خزیده بود، توانست با اِعمال سیاست‌های ماکیاولیستی و پشت پا زدن به وعده‌هایی که داده بود، شکاف عمیق و جبران‌ناپذیری را بین اقوام شریف افغانستان ایجاد کند. غنی با اتکا بر قوای بیگانه در هفت سال حکومت غیرمشروع و رهزن صفت خود مانند سلطان فاسد و مستبد با حلقهٔ دزدان خاص خود کشور عزیز ما را به لجن کشانید و سر انجام مانند هر دزد و رهزن و سلطان مستبد و لجام گسیختهٔ دیگر، با یاران نزدیك خود دست به فرار زد و بیت المال مردم را به خود به غنیمت برد. انتصاب‌های مفسدانهٔ اندیوالان ارگ نفرت مردم نسبت به دولت طرفدار غرب را بیشتر از پیش ساخت و دست‌های پیدا و پنهان، کمک‌های جامعهٔ جهانی و ثروت‌ای جامعه را به یغما بردند.
خواهران و برادران عزیز!
امروز، ما و مردم ما یک بار دیگر در آستانهٔ امتحان پیچیده و سرنوشت ساز تازه‌ای قرار گرفته ایم. این آزمون بزرگ، توانایی مردم ما را در امر حفظ استقلال، تحکیم وحدت ملی، و ایجاد نظم نوین حیات سیاسی کشور می‌آزماید. این آزمون تاریخی، بدون تردید، قابلیت ما را در امر «ملت بودن» و «ملت واحد شدن» در محک تجربه قرار می‌دهد. عبور مؤفقانه از این آزمون، نیاز به حرکت مدبرانه و فداکاری سرتاسری دارد. نقش اذهان روشن و خبیر در این عبور کلیدی است. کمیتهٔ صلح افغانستان به منظور شرکت در این امتحان بزرگ تأسیس شده است. کمیتهٔ صلح امیدوار است که از طریق همكاری با سایر صلح خواهان و تشریک مساعی با همهٔ مردم افغانستان، در راه پایان بخشیدن به جنگ و استبداد در کشور خدمت نماید و با به راه انداختن گفتمان وسیع ملی زمینه‌های حفظ استقلال، استقرار صلح پایدار، و تشکیل یک نظام عادل و همه شمول مردمی را در کشور فراهم آورد.
امروز، چنان که بر همه معلوم است، افغانستان و مردم آن به اختناق و انزوای سیاسی-اقتصادی غیرقابل تحملی دچار شده اند. فقر، گرسنگی، و بیکاری چنان بالا گرفته اند که عده‌ای از هموطنان مظلوم ما مجبور اند فرزندان عزیز خویش را بفروشند تا به لقمه نانی دسترسی پیدا کنند. طوری که دیده می‌شود تضادهای قومی متأسفانه به حد بی‌سابقه شدت اختیار کرده و در حال افزایش اند. تحریک طالبان به وعده‌هایی که در توافقات دوحه گنجانیده شد بود، پشت پا زده و این عمل آنها دوام جنگ را مشروعیت بخشیده است. حقوق زنان و دختران و آزادی بیان و مطبوعات از بین رفته و فضای اعتراض و اظهار نظر کاملاً مسدود و مسموم شده است.
مبارزهٔ آزادی‌خواهانه در جهت اعمار یك افغانستان مستقل، متحد، و عاری از تعصبات قومی و تباری، و دوری از پدیدهٔ کریه انحصار قدرت، نیازمند آن است که همهٔ ما با افكار کهنه و موریانه خوردهٔ قبیلوی و قومی وداع نمائیم، برای اعمار یك كشور متحد دست به دست هم بدهیم، و وطن محبوب خود را از دست اجانب و عُمال داخلی آنها نجات بخشیم. هر گروه، هر جریان، و یا هر نظام سیاسی‌ای كه بخواهد افكار و اندیشه‌های غیرملی خود را بر دیگران تحمیل كند، مبارزه علیه آن مشروع است. مداخلات همسایه‌ها و كشورهای دور و نزدیك در امور داخلی ما باید به پایان برسند و ما افغان‌ها باید از اضافه‌خواهی‌ها و برتری جویی‌هایی که به اختلافات ذات‌البینی ما دامن می زنند، فاصله بگیریم. ما باید تلاش کنیم که در راه همدیگر پذیری، اعادهٔ حقوق شهروندی، احترام به حقوق زنان و دختران، آزادی بیان، آزادی مناسک مذهبی، ایجاد دوبارهٔ نهادهای دیموکراتیک، تفکیک قوای سه گانهٔ دولت، و تأمین سلامت سایر ارگان‌های حاکمیت به راه بافتیم و از این حقوق و نهادهای مورد ضرورت یک جامعهٔ باز و آزاد دفاع کنیم. مسلماً تشکیل حکومت برآمده از رای مردم برای برآورده ساختن این مأمول مهم، نیاز اساسی‌ای است که باید در صدر دستور کار کمیتهٔ ما و سایر صلح‌خواهان افغانستان قرار داشته باشد.
هموطنان عزیز!
برای این که وحدت ملی تحکیم، و تشکیل یک نظام مردم سالار و فراگیر ملی امکان پذیر شود حتمی و ضروری است که قدرت و صلاحیت سیاسی به گونهٔ عادلانه و مؤثر توزیع گردد. مزید برین، حتمی است که برای حفظ سلامت حکومتداری آیندهٔ افغانستان، یک نظام پارلمانی متکی بر آزادی احزاب ملی و تفویض صلاحیت‌ها در کشور به میان آید. کمیتهٔ صلح افغانستان معتقد است که وجود یک نظام پارلمانی عادل، فراگیر، و غیر متمرکز یگانه وسیلهٔ رسیدن به صلح پایدار بوده و ثبات دایمی کشور را تضمین خواهد کرد. انحصارطلبی و تمرکز قدرت، در گذشته، ما را به توقفگاه خونین و بن‌بست دردآوری کشانیده که امروز در آن قرار داریم. حذف احزاب و جریان‌های سیاسی، دولتداری بر بنای ملحوظات قومی، انحصار قدرت در دست قشر واحد، و نه گفتن به اشتراک مردم در ادارهٔ امور کشور موجب جنگ و کشمکش‌های بیشتر و طولانی‌تر خواهد شد. ازینرو کمیته صلح از همه مردم و سیاسیون افغانستان دوستانه دعوت به عمل می‌آورد تا در این مرحلهٔ حساس تاریخ کشور دست اتحاد به هم داده و همه یکدل و یکصدا در راه استقرار مردم‌سالاری، تفویض صلاحیت‌ها، و تأمین صلح پایدار در خانهٔ مشترک مان افغانستان گام بردارند. قدم‌های مجزا و جداگانه در راه نجات کشور از وضع رقت‌بار کنونی باید به قدم‌های متحد و همآهنگ تبدیل شوند و صداهای گوناگون در گوشه و کنار کشور باید آهنگ واحدی اختیار نمایند. همهٔ ما باید از گذشته بیاموزیم و در زیر چتر واحد صلح و آیندهٔ روشن گرد هم آییم.
خواهران و برادران هموطن!
در اخیر باید به عرض برسانم که کمیتهٔ صلح افغانستان نهادی است که به همه مردم افغانستان تعلق دارد و شرکت همه اقشار کشور را در پروسهٔ صلح، صرف‌نظر از تعلقات قومی، زبانی، دینی، و ایدیولوژیکی، حتمی و ضروری می‌داند. این کمیته، مرجع تفتیش عقاید اشخاص نیست بلکه میز مدوری است که تحت شعار صلح، آزادی و باز سازی به وجود آمده و نشست و شرکت فرد فرد مردم افغانستان را در محور صلح در اطراف این میز مردمی خیرمقدم می گوید. کمیتهٔ صلح افغانستان، خود، خواهان احراز و دست‌یابی به قدرت سیاسی نیست. این کیمته محض از نقشه‌ها و راه های حلی حمایت می کند که طی طریق در راه رسیدن به صلح دایمی در افغانستان را امکان پذیر ساخته و سهولت می‌بخشند. شعار ما در این سفر صعب و طولانی «صلح در پندار، صلح در گفتار، و صلح در کردار» است.
امیدوارم به صدای محزون و دردآگین مام وطن گوش فرا دهید و در هر جایی که هستید و در هر موقفی که قرار دارید، پشتیبانی خود را از داعیهٔ بزرگ صلح در افغانستان عزیز اظهار نمایید.
با محبت و احترام
ایام الدین ایام
موسس کمیتهٔ صلح افغانستان
۱۷ جولای ۲۰۲۲ میلادی
