خروج نیروهای نظامی ایالات متحده و ناتو از افغانستان، نظام جمهوری اسلامی افغانستان را از حمایت‌های امنیتی/اقتصادی این نیروها محروم ساخت و همراه با نقیصه‌هایی که جمهوریت را به حالت نزع درآورده بود، سبب شد تا آن نظام که وجود و بقای آن بر حمایت‌های نظامی/اقتصادی خارجی بنا یافته بود، بدون کوچک‌ترین مقاومت، یک شبه، از پا در افتد و کشور یک بار دیگر در بحبوحهٔ دور جدیدی از بی‌نظمی، عقبگرایی، بی‌ثباتی، بی‌اطمینانی، و بی‌سرنوشتی قرار گیرد.
امروز، وضع تازهٔ سیاسی/امنیتی که در افغانستان ایجاد شده است، نه تنها تحولات مثبت بیست سال اخیر کشور را در خطر نابودی قرار داده است، بلکه احتمال برگشت به جنگ‌های نیابتی سال‌های نود میلادی را در جهت درگیری یک جنگ خانگی خانمانسوز تمام عیار افزایش بخشیده است. حقیقت ناگوار جیوپولیتیکی کشور ما این است که در منطقه‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم، جنگ، کشتار، خشونت، و فرار از قانون خریداران و فروشندگان متعدد دولتی و غیردولتی دارند و هیچکدام از این خریدارن و عرضه‌کنندگان مرگ و تباهی دل به حال مردم افغانستان نمی‌سوزانند. در سایهٔ فقر و محرومیتی که فضای کشور ما را تیره و تار ساخته است، جنگ نیابتی در سرزمین ما سابقهٔ طولانی دارد و هزینهٔ آن برای تمویل‌کنندگان چنین جنگ‌ها سبٌک و کم مصرف است. از این جاست که جوانان ما، به جای رفتن به مکتب، با دریافت روزانه کمتر از دو دالر، جان شیرین خود را به خطر می‌اندازند، واسکت انتحاری به سینه می‌بندند، و بیگناهانی را که خود نمی‌شناسند و با آن‌ها دعوایی ندارند، از نعمت حیات و سلامت جانی محروم می‌سازند.
آنچه در این مرحلهٔ حساس تاریخ کشور ما مطرح است، این است که چه می‌توان کرد تا از حلقهٔ شیطانی جنگ و فقر بیرون شویم، از کشت و کشتار یکدیگر دست برداریم، و نیروها و خرد جمعی خود را در طریق آرامش و بهبود رفاه مردم و فرزندان خود به کار اندازیم؟ نیافتن پاسخ به این سوال اساسی، معصیتی است که پروردگار عالم هرگز بر ما نخواهد بخشید.
پاسخ به این سوال حیاتی و اساسی را می‌توان در این جمله ساده و مختصر خلاصه کرد: ما باید صلح نمائیم. ما باید اندیشهٔ خود را وقف صلح کنیم، ما باید شیوهٔ سخن گفتن در بارهٔ صلح را بیاموزیم؛ و ما باید رفتار، کردار، و عمل خود را بر شیرازهٔ صلح و عدم خشونت در برابر یکدیگر استوار سازیم. ما در چهل و سه سال اخیر به تکرار آموخته ایم که جنگ و خشونت راه حل معضله‌هایی نیست که ما و کشور ما با آن‌ها دست به گریبان بوده و هستیم. راه صلح راهی است که قلب‌های ما را به هم نزدیک می‌کند و برادری، خواهری، برابری، و همدیگرپذیری را در میان ما قوت می‌بخشد. خوشبختی و اتحاد ما و نسل‌های آیندهٔ ما، و بقای سرزمین ما به حیث یک کشور مستقل و با افتخار، منوط به صلح است. ما باید همدیگر را بپذیریم و اشتباهات و کوتاهی‌های همدیگر را ببخشیم، ولی آنچه را که از دست خود ما و از دست دیگران بر ما آمده است در خاطرهٔ جمعی خود بسپاریم، تا باشد اشتباهاتی را که در گذشته مرتکب شده ایم بار دیگر تکرار نکنیم.
تشکیل کمیتهٔ صلح افغانستان بر همین سنگ بنای حقیقت تاریخ افغانستان بنیاد نهاده شده است. کمیتهٔ صلح افغانستان اعتقاد راسخ دارد که زندگی در صلح و آرامش، آرمان اصلی و اساسی قاطبهٔ مردم کشور مان است. ما پندار، گفتار، و اعمال خود را بر این آرمان مقدس مردم افغانستان استوار ساخته و در راه رسیدن به صلح دوام‌دار و مبتنی بر عدالت قدم بر می‌داریم.
ایام الدین ایام
مؤسس کمیتهٔ صلح افغانستان
کلیفورنیا، هشتم دسمبر ۲۰۲۱
یاددآوری: این پیام در مقدمه مرامنامه کمیته صلح نشر شده است، و به دلیل اهمیت موضوع این‌جا به‌شکل مستقل نشر کردیم.
